วันนี้ขอแบ่งปันเรื่องราวให้เพื่อนๆพี่ๆได้ลองพิจารณาตามกันนะคะ

💁ในช่วงแรกๆที่ฝึกโยคะใหม่ การเข้าท่า การหายใจ การค้างท่าในการฝึกช่างเป็นอะไรที่ขัดไปกับการใช้ชีวิตประจำวันที่เร่งรีบของคน🏃💨🏙อย่างมาก ในใจก็คิดตามตลอด มีคำถามแบบคนทั่วๆไป ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องค้างท่านานจัง ทำไม่ต้องหายใจแบบนี้ มันเมื่อย🦵 ทรมานจังเลยค่ะครู และอีกหลายอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ภายในจิตใจ (แอบคิดในใจ)🤮 แต่เมื่อเล่นไปได้สักระยะ 🤔ความสงสัยยังมันพลันหายไปดีซะทีเดียว ความรู้สึกที่อยากทำท่าได้มากขึ้นก็มาแทนที่ จนกระทั่งลองทำตามคำบอกครูเวลาเข้าท่าในแต่ละครั้งช่วงฝึกใหม่ๆยังเข้าท่าไม่ดีครูผู้สอนพยายามบอกเสมอ เวลาเมื่อยให้ใช้การหายใจเข้าช่วยนะ เข้าลึกออกยาวมัน จะทำให้เราสบายขึ้นเบาขึ้น พอฝึกไปเรื่อยๆ มันจริงแหะ มันทำให้ร่างกายไปต่อได้อีกนิด บางครั้งท่าที่ไม่เคยฝึกมาก่อน เราก็อยากทำได้เพราะใจเรานำร่างกาย แต่พอได้ลองเล่นแล้วมันฝืนร่างกายเกินไป ร่างกายจะพยายามปกป้องตัวเองแบบอัตโนมัติให้เรา มารู้ตัวอีกทีก็กลั้นลมหรือบาดเจ็บไปเสียแล้ว จากที่จะสบายก็กลายเป็นไม่สบายตัวแทน มีครั้งหนึ่งในช่วงที่บาดเจ็บวันนั้นครูช่วยแก้ท่าให้อาการดีขึ้น ขณะที่ทำครูคอยบอกให้เราทำท่าต่างๆ ครูจะให้เราตามดูร่างกายพิจารณาไปพร้อมๆกัน ให้ร่างกายเป็นผู้อนุญาต วันนี้เราตึงนะก็พอแค่นี้ ตามดูตามสังเกตร่างกายที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆเราจะเห็นได้เอง ทุกวันนี้เวลาฝึกโยคะวันนี้ตึงได้แค่นี้ก็ยอมรับมันตามดูอาการตึงของเราเอง วันนี้ยืดเหยียดได้มากก็ตามดูตามรู้ร่างกายไป ใจผ่อนคลายสบายๆมันทำให้จากมีคำถามกลับปล่อยวางและกลับมาตามดูตามรู้ร่างกายของเราไปตอดการฝึก ทำให้ยิ่งรักโยคะมากขึ้นไปอีก🕉⚛️

🗣เพื่อนๆมีประสบการณ์อย่างไรกันบ้างค่ะลองมาแชร์ให้ฟังบ้างนะคะ🧘🏻

14 comments