💁ในช่วงแรกๆที่ฝึกโยคะใหม่ การเข้าท่า การหายใจ การค้างท่าในการฝึกช่างเป็นอะไรที่ขัดไปกับการใช้ชีวิตประจำวันที่เร่งรีบของคน🏃💨🏙อย่างมาก ในใจก็คิดตามตลอด มีคำถามแบบคนทั่วๆไป ทำไมต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องค้างท่านานจัง ทำไม่ต้องหายใจแบบนี้ มันเมื่อย🦵 ทรมานจังเลยค่ะครู และอีกหลายอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ภายในจิตใจ (แอบคิดในใจ)🤮 แต่เมื่อเล่นไปได้สักระยะ 🤔ความสงสัยยังมันพลันหายไปดีซะทีเดียว ความรู้สึกที่อยากทำท่าได้มากขึ้นก็มาแทนที่ จนกระทั่งลองทำตามคำบอกครูเวลาเข้าท่าในแต่ละครั้งช่วงฝึกใหม่ๆยังเข้าท่าไม่ดีครูผู้สอนพยายามบอกเสมอ เวลาเมื่อยให้ใช้การหายใจเข้าช่วยนะ เข้าลึกออกยาวมัน จะทำให้เราสบายขึ้นเบาขึ้น พอฝึกไปเรื่อยๆ มันจริงแหะ มันทำให้ร่างกายไปต่อได้อีกนิด บางครั้งท่าที่ไม่เคยฝึกมาก่อน เราก็อยากทำได้เพราะใจเรานำร่างกาย แต่พอได้ลองเล่นแล้วมันฝืนร่างกายเกินไป ร่างกายจะพยายามปกป้องตัวเองแบบอัตโนมัติให้เรา มารู้ตัวอีกทีก็กลั้นลมหรือบาดเจ็บไปเสียแล้ว จากที่จะสบายก็กลายเป็นไม่สบายตัวแทน มีครั้งหนึ่งในช่วงที่บาดเจ็บวันนั้นครูช่วยแก้ท่าให้อาการดีขึ้น ขณะที่ทำครูคอยบอกให้เราทำท่าต่างๆ ครูจะให้เราตามดูร่างกายพิจารณาไปพร้อมๆกัน ให้ร่างกายเป็นผู้อนุญาต วันนี้เราตึงนะก็พอแค่นี้ ตามดูตามสังเกตร่างกายที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆเราจะเห็นได้เอง ทุกวันนี้เวลาฝึกโยคะวันนี้ตึงได้แค่นี้ก็ยอมรับมันตามดูอาการตึงของเราเอง วันนี้ยืดเหยียดได้มากก็ตามดูตามรู้ร่างกายไป ใจผ่อนคลายสบายๆมันทำให้จากมีคำถามกลับปล่อยวางและกลับมาตามดูตามรู้ร่างกายของเราไปตอดการฝึก ทำให้ยิ่งรักโยคะมากขึ้นไปอีก🕉⚛️ 🗣เพื่อนๆมีประสบการณ์อย่างไรกันบ้างค่ะลองมาแชร์ให้ฟังบ้างนะคะ🧘🏻

วันอาทิตย์สัปดาห์นี้ เป็นสัปดาห์ที่หลังจากได้รับประกาศจากครูโบ๊ต ก็มีความอยากฝึก อยากเรียนรู้ เฝ้ารอคอยให้ถึงวันนี้ไวๆ เมื่อเวลาเดินทางมาถึงการเริ่มเรียนและได้รู้จักการใช้ลมหายใจให้มีชีวิตก็เริ่มต้นขึ้น ตั้งใจฟัง และคอยฝึกตามเสียงที่ได้รับ หลังจากจบคลาสมันทำให้รู้สึกโล่ง และช่วยทำให้เบาสบายๆขึ้น สูดลมหายใจได้ลึกขึ้นกว่าเก่า ขอบคุณครูโบ๊ตและครูโบ ที่แบ่งปัน ส่งต่อสิ่งดีดี ให้กับชาวช่องYogilife ค่ะ นอนหลับฝันดีนะคะทุกคน GN^^😊

วันก่อนผมได้ฟังเรื่องราวของครูโยคะท่านหนึ่ง ได้เริ่มสอนบำบัดกลุ่มครอบครัว ครูเล่าให้ฟังว่า มาจากเรื่องที่ผ่านมากับตัว ผมฟังแล้วรู้สึกประทับใจมาก เลยระลึกได้ว่า เกือบทุกสิ่งที่พวกเรากำลังแสวงหา "คุณค่า" ภายใน ล้วนมาจาก "ความปรารถนาที่เราอยากเติมสิ่งนั้นให้กับตนเอง" ตรงนี้คือ "รากของจิตวิญญาน" เมื่อเราส่งมอบความปรารถนานั้น ให้สมบูรณ์ในชีวิตอื่น ถือว่า เราได้เติมเต็มรากทางจิตวิญญานของเราแล้ว รากนี้เองที่เป็นต้นไม้ใหม่ ที่จะปลูกต้นไม้ทางธรรมให้สำเร็จ สมบูรณ์ ได้ในอนาคต 🙏🙏

มี่เองตั่งแต่ฝึกปราณายามะอย่างจริงจังแล้ว ... ก็เวลามีน้อย ปราณก็อยากฝึก แต่จะให้มานั่งฝึกหายใจอย่างเดียวก็คงไม่ทันในอาชีพ " มนุษย์แม่ " 😆 🌸 นำการปั้มท้อง กปาลภติ " ในการเตรียมอาหารตอนเช้า " เดินไปซื้อของ 🌸นำการหายใจเข้าลึกออกยาว " ในการสวดมนต์ " หายใจเข้าลึก เปล่งเสียงสวดมนต์ พร้อมกับลมหายใจออกช้าๆยาวจนหมดลมหายใจ 1 ลมหายใจ สวดอิติปิโสได้ 3-4 จบเลยค่ะ แต่อาจจะต้องเปล่งเสียงสวดเร็วสักนิด 🌸นำการหายใจลอคท้อง หายใจด้วยอก " ในการปั่นจักรยาน " 🌸นำการฝึกหายใจเข้า กัก หรือ หายใจออกกัก " ในการนั่งรถเดินทาง นานๆๆ " แล้วพี่ๆๆน้องๆๆทุกท่าน เคยนำลมปราณ การหายใจในรูปแบบต่างๆๆที่ไม่ใช่หายใจเข้าแบบอัตโนมัติกับกิจกรรมอะไรอย่างอื่นด้วยมั้ยคะ

ส่วนตัวชอบออ่านเมลของครูโบและครูโบ๊ตมากๆค่ะ นอกจากสอนอย่างละเมียดละไมแล้ว ยังมีบทความดีๆมาให้อ่าน ไว้เตือนตัวเองได้ดีมากๆค่ะ และเมลวันนี้ทำให้เราเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้คนอื่นได้ด้วย ดูแลหัวใจตัวเองแล้ว เราก็ควรดูแลหัวใจผู้อื่นด้วย 🥰